Wzór osobowy w życiu chrześcijańskim na przykładzie posługi o. Medarda Parysza OFMCap, kapelana Powstania Warszawskiego

Abstrakt

Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie: w jakim stopniu przykład pewnej osoby wierzącej albo kapłana nadal kształtuje życie duchowe we współczesnym świecie? Aby odpowiedzieć na to pytanie, autorka odwołuje się do postaci zakonnika, ostatniego kapelana Powstania Warszawskiego ojca Medarda OFMCap oraz jego relacji z Bogiem. W czasie II wojny światowej wielu przedstawicieli zakonu Braci Mniejszych Kapucynów podejmowali posługę kapelanów. Życiorys o. Medarda wskazuje na odwagę i miłość do Ojczyzny. W ciągu 63 dni Powstania Warszawskiego kapelani prowadzili działalność duszpasterską, znajdowali się stale przy walczących, organizowali wspólne modlitwy, odprawiali Msze, spowiadali. Szczególnie posługiwali zmarłym, a w końcu sami ginęli podczas ostrzałów i bombardowań. Zwracając się do polskiej młodzieży, ojciec Medard przemawiał do świadomości patriotycznej, do wartości chrześcijańskich. Młodzież, którą Jan Paweł II nazywał „nadzieją kościoła”, potrzebuje wzoru osobowego na wszystkich etapach drogi życiowej oraz formacji duchowej. Młodzi ludzie, żyjąc we współczesnym świecie, prawie codziennie spotykają się z podważaniem autorytetów. Próbując prowadzić swoje życie według zasad Ewangelii, spotykają się z trudnymi sytuacjami, dlatego koniecznie potrzebują dobrego przykładu.