Chrystocentryzm katechezy w ujęciu Jana Pawła II

Abstrakt

Problem chrystocentryzmu jest w katechezie podstawowym kluczem do zrozumienia jej służebnej roli i obecności we wspólnocie Kościoła. Katecheza ma być etapem wprowadzania i dojrzewania, to znaczy czasem, w którym chrześcijanin przyjąwszy przez wiarę Jezusa Chrystusa, jako jedynegoPana i przylgnąwszy do Niego całkowicie przez szczere nawrócenie serca, stara się lepiej poznać tego Jezusa, któremu się powierzył (por. CT 20). Należycie przyjęty chrystocentryzm odsłania ludziom Boży plan zbawienia, rodzi Kościół jako Lud Boży i przez dary Ducha Świętego tworzy nowego człowieka, przedstawiając mu zarazem obraz świata, zmierzający do swojej pełni w czasach ostatecznych. Tak pojmowany chrystocentryzm nadaje wspólnocie chrześcijańskiej wymiar trynitarny i osobowy oraz wyraża się w upodabnianiu uczniów do Mistrza. Ujęcie to pokazuje, iż każdy w Chrystusie i przez Chrystusa uzyskuje swoją godność i wyniesienie (por. RH 11). Nauczanie Jana Pawła II prowadzi do konkluzji, iż katecheza ma służyć, a żeby każdy człowiek mógł odnaleźć Chrystusa, aby Chrystus mógł z każdym iść przez życie mocą tej prawdy o człowieku i o świecie, która zawiera się w Tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, mocą tej miłości, która z niej promieniuje.