Nawrócenie w procesie wychowania chrześcijańskiego

Abstrakt

Autor dokonuje analizy programu duszpasterskiego na rok 2014/15 pt. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię, w którymzwraca się uwagę na dojrzałą wiarę w budowaniu pogłębianej relacji z Bogiem przez nawrócenie i odkrywanie tajemnicy grzechu w celu doświadczenia Bożego Miłosierdzia w sakramencie pojednania i pokuty.Owocem pojednania jest radość i nadzieja, której udziela Chrystus Pan, a zarazem uzdalnia do odnowionego zapału misyjnego. Słowo „nawrócenie” w języku biblijnym oznacza „odwrócenie się od zła i zwrócenie się do Boga”. Ono jest wpisane w naturę Kościoła, który cały czas potrzebuje oczyszczenia, nieustannie podejmuje pokutę i odnowę. Jana Pawła II w adhortacji „O pokucie i pojednaniu” zaznaczył, że „Kościół nazywa się wielkim sakramentem pojednania”. Nawrócenie dotyczy pojedynczego człowieka, ale i wspólnoty wiernych. Przemiana nie jest jednak efektem osobistych starań człowieka, ale owocem spotkania ze słowem Bożym. Poznane słowo Boże ukierunkowuje do nowego życia, zgodnie z wolą Bożą w ramach powołania realizowanego przez człowieka. Pierwsze nawrócenie dokonuje się w sakramencie chrztu to przejście ze stanu niewiary do stanu wiary. Każde następne nawrócenie dokonujące się w życiu chrześcijanina potrzebuje wcześniejszego głoszenia i przyjęcia zbawczego przesłania z Biblii, zawierającego obietnicę zbawienia i wzywającego człowieka do wiary i przemiany życia w Bogu,który jest miłością. W każdym nawróceniu, dopełnionym poprzez spowiedź i przyjęcie Komunii Świętej, można wskazać pewne etapy: poznanie Boga, poznanie siebie, posłanie, trwanie w Kościele. Nawrócenie wiąże się z otwarciem na Boże miłosierdzie, uznaniem własnej winy oraz swoich ludzkich ułomności. Potrzebna jest formacja w procesie nieustannego nawracania się, bowiem człowiek wewnętrznie  przemieniony może tworzyć w duchu Chrystusowej Ewangelii świat bardziej ludzki. To codzienne nawracanie się sprawia, że ustawicznie odradza się w człowieku miłość do Boga.